Gisteren aangekomen rond 9 jullie tijd, hier was het middernacht. De luchthaven is modern -Arabisch, heel mooi. Overal wordt je welkom geheten en iedereen is super vriendelijk ( als je aankomt in New York ruikt het naar een muf chinees restaurant en wordt je bekeken als een potentieel gevaar, ze zouden nog iets kunnen leren van de Arabieren).
Het was volle maan en lekker warm. Tijdens de taxirit besprak ik met de taxichauffeur de cultuurverschillen, hij vertelde me over de moskee en het gezinsleven, de economische situatie voor de werkmens. Hij vond het heel vreemd dat wij samenwoonden. Je had dan immers geen garanties dat je partner je niet zou verlaten. Toen ik hem zei dat we die garantie zelfs na het huwelijk niet hadden was hij helemaal verbaasd. Hij besloot dat het leven in het westen je hart kon breken. Ik gaf de man gelijk. We dronken samen thee in het laatste tankstation voor de woestijn. Toen hij me in het licht zag was hij gefascineerd door mijn haarkleur. Hij vertelde me dat hij het nog steeds raar vond om mensen met blauwe ogen te zien. Een ander ding dat hij niet kon begrijpen was de combinatie van mijn leeftijd en gewicht, dat bestond niet in zijn land (was het eten niet lekker in België?).
Het stuk autostrade dat door de woestijn loopt is langs twee kanten omheind ( anders sukkelen er teveel kamelen op ) ik zal dus tot vanavond moeten wachten om haar te zien. Ik zag wel moskeeën overal en die zijn felgroen verlicht. Groen want dat is de kleur van blijheid zei de taximan. Awel ik voel me heeeel groen vandaag!.


-groetjes, Machteld